Una sala comola. D’espectators embelinats. D’endreçaires astroses. Un comedian remirador – e remiraire de <st1:personname w:st= »on » productid= »la gent. Lo Fogal »>la gent. Lo Fogal</st1:personname> Educatiu de Beçan, amb son Talhièr Setmanièr d’Occitan, creèt l’eveniment, aquel divendres 27 de genièr : CLAMENÇ lo gapaire jogava sas « RELUCADAS ». E per un ensag, n’es un bèl, e transformat !
Amb sas « Relucadas » Clamenç nos carrejèt plan luònh ! Figuratz-vos. Doas oras, o pauc se’n manca, que sonque l’occitan rajèt, que la compreneson dels mots naissiá del plaser del raconte. Los rires a nautor d’òme, aimables e clarvesents ; un tème assumit : l’actualitat, resquilhièra se n’es una. Per astre, Clamenç fa tanben lo patinaire, e pas degun lo sap. E lo sauta-en-banca nos serviguèt las figuras totas de son art, servant lo balanç meravilhós de la libertat e del respièch, sens jamai cabussar dins lo vulgar. Amb l’occitan, aquò’s plan l’amistat que sortiguèt reviscolada dels viatges prepausats per Clamenç.
De primas, dintram dapasset. Capejam dins l’espectacle coma se descobrís un continent mal conegut. Traca-traquèt, a l’agachon. Regassam, aurelham. Ganhat ! Tre las primièras dralhas, la riseta nos ven, los rires nos agantan. Nos passejam en occitan ; alara, m’as comprés, a la debuta, lo rodejatge es de respectar. Aquò rai ! Sèm lèu rassegurats. Avèm lo sentit d’apesar sus una tèrra costumièra e escafoirada dins la bartassanha de las memòrias. Ara, desbartassam – e nos enançam lo còr leugièr : tornam trobar las rasigas, lo pesòts se quilhan, vesèm las brancas e los fuèlhs que se desbadaulan, benadreches per envestir lo mond entièr. A pròva ? Lo vici-president d’Argentina es occitan : Bodon, que de familhas ne fan venir lo nom dins nòstres vilatges de plana, davalat de las montanhas vesinas.
E puèi tot s’abriva, seguissèm a tiracambas lo comentari radiofonic d’una escorreguda de galinum, que s’i reconeis sens las nomenar las « Primàrias » socialistas, « Galineta » « Galinassa » e autres « Galinàs » o « Galinòta ». Foguèt un compet epic ! E puèi, se ritz del « Rei Petit », aquel reinet qu’aimariá plan de servar la plaça a la cima de l’arbre, mas que capita pas-mai de mestrejar grand causa. Entrelusentas e finòtas son las alusions. Aquò’s plan çò que nos permetèt d’agantar los rires de tot, dins una bèla libertat consabenta.
Al cap de l’espectacle, un escambi grelhós liguèt public e comedian per de mercejaments recipròcs, e lo monde aguèron enveja d’esperlongar aquela serada de plaser : foguèron nombroses, bocin de Crostada e gòt de Rosat en man, a espremir son contentament. Los endreçaires reçaupèron de merçejaments estrambordats e sincers. Foguèron sos gasardons mai bèls.
E totes diguèron « al còp que ven ! »